منشأ، ابعاد و مؤلفه‌های قدرت نرم در مکتب شهید سلیمانی

نویسندگان

1 استادیار دانشگاه جامع امام حسین علیه السلام

2 عضو هیئت علمی دانشگاه جامع امام حسین علیه السلام

3 دکتری امنیت ملی و عضو هیات علمی دانشگاه جامع امام حسین علیه السلام

4 دانشجوی کارشناسی ارشد معارف اسلامی و مدیریت دولتی دانشگاه امام صادق علیه السلام

چکیده

هدف: انواع قدرت در جهان شناخته شده است. قدرت‌ها بر مبنای منشان آن در طیفی از قدرت سخت تا قدرت نرم طبقه‌بندی می‌شوند. شهید سلیمانی به دلیل اشتغالات نظامی بیش از آنکه به عنوان یک قدرت‌آفرین از منابع نرم مطرح باشد، به عنوان یک قدرت سخت نظامی تفسیر شده است. این تفسیر، تصویر ناقصی از او و در نهایت تصویر ناقصی از مکتب منسوب به ایشان است. هدف این پژوهش آن است که نسبت به شناسایی منشا، ابعاد و مؤلفه‌های قدرت نرم مکتب شهید سلیمانی همت گمارد.
روش‌شناسی: به موجب دسترسی به فرد قرینِ شهید سلیمانی در موضوع مورد بحث و کسب داده از آن، از روش روایت‌پژوهی استفاده شده است.
یافته‌ها:طبق یافته ها شهید سلیمانی بر این باور است که چون شأن ولایت متصل به ساحت الهی است؛ بنابراین تبعیت از آن یک تکلیف شرعی است. تمام ویژگی‌ها و برجستگی‌های قدرت نرم شهید سلیمانی در این مورد خلاصه می‌شود که اعتماد به خدا و اعتقاد ویژه به ولایت‌فقیه داشت و ایمان داشت به اینکه هرچه از طرف رهبری گفته می‌شود، درست است و خداوند کمک می‌کند. مهم‌ترین منشأ قدرت نرم شهید سلیمانی در «ولایت مداری» و «ولایت پذیری» او قابل بررسی است.
نتایج: پایه اساسی تفکر در قدرت نرم شهید سلیمانی، رویکرد بین‌المللی اسلام و غایت آن ابلاغ کلمه توحید در عالم است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Origin, dimensions and components of soft power in Shahid Soleimani school

نویسندگان [English]

  • Hossein Akbari 1
  • Ayoub Pourghayomi 2
  • Hasan Amini 3
  • Hossein Amadeh 4
1 Imam Hossein University
2 Imam Hossein University
3 Imam Hossein University
4 Imam Sadiq University
Avison, D. E. (1999). Action research. Communications of the ACM, 42(1), 94-97.
Drucker, P. F. (2009). Managing in a time of great change. Harvard Business Press.
ابوالفتحی, م. (1392). تأثیر سرمایه اجتماعی بر افزایش قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران. پژوهشنامه انقلاب اسلامی, 73-90.
اشرفی, ا. (1393). سه ضلع انقلاب اسلامی ایران. مطالعات سیاسی, 109-124.
اصلانی, ف. (1391). ولایت فقیه، قانون اساسی، مسأله مشروعیت. پژوهش های انقلاب اسلامی, 209-223.
آقامهدوی, ا. (1390). کاربرد قدرت نرم از ناحیه استکبار؛ رویکردی قرآنی. دانش سیاسی, 167-204.
پناهیان, ع. (1398, 11 25). بازیابی از khamenei.ir: https://farsi.khamenei.ir/others-dialog?id=44854
رفیع, ح. (1393). سناریوهای نوین قدرت نرم امریکا علیه ایران. مطالعات سیاسی, 125-167.
رهبر, ع. (1394). قدرت نرم، انقلاب اسلامی ایران و بیداری اسلامی. پژوهش های راهبردی سیاست, 9-39.
سادات, س. (1394). روابط جمهوری اسلامی ایران با جنبش های مقاومت اسلامی فلسطین (با تأکید بر جنبش جهاد اسلامی). مطالعات سیاسی جهان اسلام, 77-105.
صدرپور, س. ا. (1395). بررسی ساز و کار نوین دیپلماسی عمومی بر مبنای نظریه قدرت نرم جوزف نای. مطالعات قدرت نرم, 166-183.
صدیقی, ک. (1391, 05 02). بازیابی از khamenei.ir: https://farsi.khamenei.ir/others-note?id=20495
عابدی احمد, ش. ع. (1386). روش شناسی اقدام پژوهی و کاربرد آن در پژوهش های علوم رفتاری. روش شناسی علوم انسانی (حوزه و دانشگاه), 13(51), 71-89.
فیرحی, د. (1380). مشارکت سیاسی در دولت اسلامی. نامه مفید, 19-48.
قدسی, ا. (1389). جایگاه سرمایه اجتماعی در باز تولید قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران. راهبرد دفاعی, 151--156.
قربانی, م. (1393). تبیین نظری کارآمدی سیاسی نظام ولایت فقیه. حکومت اسلامی.
قنبرلو, ع. (1390). الگوهای قدرت نرم در خاورمیانه. مطالعات قدرت نرم, 7-36.
مایلی, م. (1395). قدرت نرم در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. مطالعات روابط بین الملل (پژوهشنامه روابط بین الملل), 189-205.
متقی‌زاده, ا. (1390). مؤلفه های قدرت نرم انقلاب اسلامی ایران. مطالعات قدرت نرم, 105-127.
مجیدی, ه. (1396, 3 12). بازیابی از کیهان
محمدمیرزایی. (1394). قدرت نرم و منابع آن در آیینه آیات قرآن. آموزه های قرآنی, 55-74.
مکارم شیرازى, ن. (1382 ش). مثالهاى زیباى قرآن. قم: نسل جوان.
موسوى گرگانى, س. (1381). تأملى در شیوه هاى شناخت تکلیف. مجله فقه اهل بیت.
مولایی, م. (1391). تبیین جامعه شناختی مؤلفه های قدرت نرم اسلام. مطالعات قدرت نرم, 51-69.
هرسیج, ح. (1388). ژئوپلیتیک قدرت نرم ایران. پژوهشنامه علوم سیاسی, 225-269.
یوسفی, ع. (1381). تأملی‌ در مفهوم‌ مشروعیت‌ سیاسی‌، وارسی‌ مدل‌ نظری‌ مشروعیت. دانشور پزشکی, 119-134.