تبیین راهبرد مقاومت در گام دوم انقلاب اسلامی

طبق اصل 152 قانون اساسی: «سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بر اساس نفی هر گونه سلطه‌جویی و سلطه‌پذیری، حفظ استقلال همه‌جانبه و تمامیت ارضی کشور، دفاع از حقوق همه مسلمانان و عدم تعهد در برابر قدرت‌های سلطه‌گر و روابط صلح‌آمیز متقابل با دول غیرمحارب استوار است». بر همین مبنا جمهوری اسلامی به عنوان پیشگام مقاومت در منطقه و جهان اسلام، همواره از گروه‌ها و کشورهایی که در راه مبارزه با سلطه‌طلبی غرب، رژیم صهیونیستی و حمایت از آرمان فلسطین گام برمی‌دارند، حمایت و پشتیبانی کرده است. در این میان برخی از کج‌فهمان داخلی یا معاندان خارجی با انتقاد از سیاست حمایت جمهوری اسلامی از کشورها و سازمان‌های عضو مقاومت، آن را برخلاف منافع ملی جمهوری اسلامی می‌دانند و با بیان اینکه اصل اساسی و راهنما در سیاست خارجی همه کشورها باید منافع ملی باشد، این سیاست جمهوری اسلامی را برخلاف منافع ملی و اصول واقع‌گرایی قلمداد می‌کنند.
بر همین اساس پژوهش حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی و بهره‌مندی از ابزار کتابخانه‌ای، در پی پاسخ به این سؤال است که آیا رویکرد جمهوری اسلامی در حمایت از کشورها و سازمان‌های عضو مقاومت در منطقه، براساس منافع ملی و در راستای افزایش قدرت ملی است یا خیر؟
مهم‌ترین تئوری که در اصول خود بر منافع ملی و قدرت تأکید دارد، تئوری واقع‌گرایی است. در این مقاله تلاش می‌شود با بهره‌گیری از این تئوری و منطبق بر مؤلفه‌های این نظریه، راهبرد حمایت جمهوری اسلامی از مقاومت تبیین و تحلیل شود. بنابراین هدف این مقاله، تبیین و تحلیل راهبرد جمهوری اسلامی در حمایت از مقاومت براساس نظریه واقع‌گرایی و تأکید بر اصل منافع ملی است. یافته‌های مقاله نشان می‌دهد راهبرد جمهوری اسلامی در حمایت از مقاومت، سیاستی واقع‌گرایانه، عقلانی و براساس هزینه‌ـ فایده و در راستای منافع ملی است. این سیاست در جهان آنارشیک، ضمن هم‌راستا بودن با امنیت ملی کشور، باعث افزایش قدرت جمهوری اسلامی نیز شده است.