اسکندری, م. (1393). بررسی تطبیقی مدیریت، رهبری، فرماندهی و کنترل. تهران: دانشگاه جامع امام حسین علیه‌السلام.
اعرابی, س. (1382). طراحی ساختار سازمانی (جلد چاپ چهارم ). تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی.
Avison, D. E. (1999). Action research. Communications of the ACM, 42(1), 94-97.
B-Bennet, A. a. (2003). the Partnership between Organizational Learning and Knowledge Management. Handbook on Knowledge Management, 439-456.
Brundrett, M. a. (2006). The rise of leadership development programmes: A global phenomenon and a complex web. School Leadership & Management, 26(2), 89-92.
Christiansen, B. a. (2017). Handbook of research on organizational culture and diversity in the modern workforce. IGI Global.
Coakley, T. P. (1992). Command and control for war and peace. Diane Publishing.
Collins, J. L. (1969). War in Peacetime: The History and Lessons of Korea. Boston: Houghton Mifflin.
Corps, U. M. (1996). Command and control. Marine Corps Doctrine Publication, 6, 45-47.
Kippenberger, T. (2002). Leadership Styles: Leading 08.04 (جلد 8). John Wiley & Sons.
Sheridan, T. B. (1988). Trustworthiness of command and control systems. Analysis, Design and Evaluation of Man–Machine Systems, 427-431.
حبیبی, & نیک‌بخش. (1392). ماهیت شناسی جنگ در فضای عدم تقارن. تهران: مرکز انتشارات راهبردی.
حقیری, ع., & ستاریخواه, ع. (1384). سامانه فرماندهی و کنترل به عنوان عامل برتری ساز در نیروهای مسلح. فصلنامه مطالعات دفاعی استراتژی دانشگاه عالی دفاع ملی, 7(23 و 24).
رستمی, م. (1386). فرهنگ واژه‌های نظامی. تهران: ستاد مشترک ارتش ج. ا. ا.
زهتاب سلماسی, ی. (1388). جنگ‌های آینده. تهران: دانشکده فرماندهی و ستاد ارتش.
ستاد مشترک نیروهای مسلح امریکا. (1391). تدبیر کارکردی فرماندهی و کنترل مشترک (جلد چاپ اول). (ب. مرادی, مترجم) تهران: موسسه آموزشی و تحقیقاتی صنایع دفاعی، حوزه هسته‌های نوآوری دفاعی.
ستاریخواه, ع., & پردیس, س. (1389). سامانه (نظام) فرماندهی و کنترل یکپارچه پدافند غیرعامل کشور. دانشگاه شریف چهارمین کنفرانس فرماندهی و کنترل ایران .
سلامی, ح., & علوی, ع. (1396). شناسایی و تعیین عوامل مؤثر در ایجاد نظام فرماندهی و کنترل ارتباطات و اطلاعات شبکه محوردفاعی (نظامی). مطالعات دفاعی استراتژیک, 15(70), 101-124.
سیدنقوی, ع., رفعتی آلاشتی, ک., & میری, م. (1387). رهبری تحول آفرین و رابطه آن با رفتار شهروندی سازمانی. کنفرانس ملی مدیریت رفتار شهروندی سازمانی(1), 1-11.
شاین, ا. (1383). مدیریت فرهنگ سازمانی و رهبری. (ب. فرهی بوزنجانی, & ش. نوری نجفی, مترجم) تهران: انتشارات سیمای جوان.
عابدی, ا., شواخی, ع., & جعفری هرندی, ب. (1386). روش شناسی اقدام پژوهی و کاربرد آن در پژوهش های علوم رفتاری. روش شناسی علوم انسانی (حوزه و دانشگاه), 13(51), 71-89.
عبدی, ف. (1392). سامانه فرماندهی و کنترل C5I2 و بررسی نقش رایانه‌ها در آن. فصلنامه علمی پژوهشی مدیریت نظامی, 42.
عزیزی, م. (۱۳۹۶). الگوی سازمان برای رزم جهت تقویت توان رزمی نیروهای مسلح در جنگ های آینده. تهران : دانشگاه عالی دفاع ملی.
علوی, س., & مظلومی, ع. (۱۳۹۰). نقش و جایگاه فاوا در کنترل و فرماندهی اثر بخش بر عملیات واکنش سریع.
قائدان, ا. (1382). سازماندهی نظامی و سازمان رزم و تحولات آن در تاریخ اسلام. تهران: دانشگاه امام حسین (علیه‌السلام).
قلی پور, آ. (1386). مدیریت رفتار سازمانی-رفتار فردی. تهران: سمت.
گمینیان, و., & گودرزی, ا. (1381). اصول و مبانی و نظریه‌های جو و فرهنگ سازمانی (جلد چاپ اول). اصفهان: جهاد دانشگاهی واحد اصفهان.
محمدی, ا., & خرازیان, پ. (۱۳۹۳). مدیریت صحنه نبرد (فرماندهی و کنترل) (جلد چاپ دوم). تهران: دانشگاه فرماندهی و ستاد آجا.
ممی‌زاده, ج. (۱۳۷۳). مدیریت فرهنگ سازمانی. فصلنامه فرایند مدیریت و توسعه, 8(2), ۷۴-۸۹.
نیازی, & همکاران. (۱۳۹۰). نیرو های مشترک و مرکب (جلد چاپ اول). تهران: دانشگاه فرماندهی و ستاد آجا.
یزدخواستی, ع. (1388). رابطه بین نوع فرهنگ سازمانی با رهبری. مجله مطالعات روانشناسی تربیتی, 6(9), 113-126.
)